ΣΥΝΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ

Αμφισβητώντας την κατανόηση των συνόρων ως στατικές γραμμές σε έναν χάρτη που διαχωρίζουν τις χώρες, αυτό το εργαλείο προτείνει μία εναλλακτική κατανόηση των συνόρων ως εκδήλωση αποικιακών δυναμικών οριοθέτησης των εδαφών, των πληθυσμών και των εθνικών κορμών, οι οποίες διαιωνίζονται τόσο στο μακροεπίπεδο όσο και στο μικροεπίπεδο της καθημερινής ζωής.

Οι διαδικασίες μέσω των οποίων τα όρια αποτυπώνοντας τι ανήκει σε ένα έθνος-κράτος (γεωγραφική επικράτεια, κοινωνικό σώμα, ιστορία, κλπ.) —τι νόμιμα του ανήκει ή βρίσκεται στο εσωτερικό του έναντι τι δεν του ανήκει, και αποκλείεται, διαγράφεται, αφαιρείται ή ενσωματώνεται διαφορικά, γενικά μέσω της βίας — συγκροτούνται, αναπαράγονται και φυσικοποιούνται.

Είμαστε συνηθισμένοι να σκεφτόμαστε τα σύνορα ως στατικές γραμμές που διαχωρί ζουν τις χώρες. Τα σύνορα ε ίναι αποϊστορικοποιημένα (κατασκευάζονται λες και ήταν ήδη εκεί από πάντα), φυσικοποιημένα (κατασκευάζονται ως αυτονόητα όρια μεταξύ ουσιαστικά διαφορετικών και υπαρξιακά ασύμβατων εθνικών ομάδων)· επιπρόσθετα, αναπαρίστανται ως εμπόδια που προωθούν την ασφάλειά «μας» (κατασκευάζονται ως απαραίτητα για την ασφάλεια των πληθυσμών που περικλείουν και για την ασφάλεια των εθνών-κρατών που τα επιβάλλουν και τα υπερασπίζονται). Αλλά αυτός ο συνηθισμένος τρόπος να αντιλαμβανόμαστε τα σύνορα είναι προϊόν «κρατικής σκέψης» (Sayad, 2004), παγκοσμιοποιημένη στην μεταποικιακή εποχή (της εθνικής ανεξαρτοποίησης πρώην αποικιών) στο διεθνές σύστημα εθνών-κρατών.

Ο συνοριακός ιμπεριαλισμός (Walia, 2013) αναφέρεται στον αναπόσπαστο χαρακτήρα των σύγχρονων συνόρων στις συνεχιζόμενες διαδικασίες της αποικιοκρατίας (συμπεριλαμβανομένης της δουλείας, του εποικισμού, της εκποίησης, της γενοκτονίας, του εκτοπισμού και της σεξουαλικής βίας). Ο αναγκαστικός εκτοπισμός (λόγω πολέμου και κατοχής, αλλά και «διαχείρισης» της μετανάστευσης) και η διαφορική ένταξη, συγκροτούν τις βίαιες διαδικασίες συνοριοποίησης και πληθυσμιακών διαχωρισμών που διαφοροποιούν τους πολίτες από τους μετανάστες.